Enkele opmerkingen (zou een dag bezig zijn alles neer te pennen)
Neem vooral geen maaltijd in de Thalys. Een chique croque monsieur is niets anders dan een prijzig moordwapen. Met gevaar voor eigen leven hebben het ding richting onze maag gedreven, ondanks de tegenwerking van het stuk elastiek kaas dat er tussen zat gevrot.
Hebben wij onze Vlekkengids afgewerkt?
Nee. Flex als wij zijn, hebben we ons laten leiden door spontane acties, en (weers)omstandigheden. Een wolkbreuk na een boottochtje van het type binnen-een-minuut-nat-totaan-het-bot, deed ons besluiten zo snel mogelijk een taxi in te duiken. Helaas dachten daar hordes doorweekte toeristen en opgefokte fransozen hetzelfde over. Met onze enkels in het water dat rap de Seine instroomde, waren wij zowaar getuige van een heuse cat-fight, waarna wij ons met gevaar voor eigen leven (een zinnetje dat U nog heel vaak zult horen en soms erg serieus zal moeten nemen!!!) midden op de weg te storten en een taxi in te duiken. Een zeer chagrijnige taxi-chauffeur liet ons de hoofdprijs betalen voor een kort ritje omdat hij inkomsten zou verliezen aan ons.
Het Hotel, of beter: De Hotels als in meervoud: Wij waren ons terdege bewust van de ligging van het hotel. Vandaar de beslissing de bagage achter te laten op het station, Parijs in te duiken, en pas des avonds in te checken. Voor alle zekerheid gaven wij nog een belletje naar het hotel om dit door te geven. “Geen probleem” zei de meneer. “24 uurs service” zei de meneer. “Er zou voor alle zekerheid een notitie bij de booking geplaatst worden” zei de meneer. “Loopafstand van het station” zei de meneer. En tja, van een Ibis hotel mag je dat wel verwachten, dachten wij.
Het tegendeel bleek waar te zijn. De reis met de RER was al een ervaring op zich. We stapten uit in het juiste stadje, en daar ging het mis…..goed mis…. allereerst kachelden wij (met bagage) de verkeerde kant het station uit in een gehucht midden in de heuvels. Geen probleem: kleine tegenslag, dus doken we een vage bar binnen om de weg te vragen. Na enig overleg van de lokale bevolking, werden wij de andere kant op gestuurd met de boodschap een bus te pakken. Aan de andere kant van het station aangekomen, en na een korte blik te hebben geworpen op de rondhangende locals, het onverlichte onbekende terrein en gehoor gevend aan een gevoel van ernstig onbehagen, besloten wij dat het verstandig was een taxi te nemen richting hotel. Maar geen taxi te bekennen op de taxi-standplaats. Geen probleem. Er was nog een kebab/pizza/donner-tent open, we stiefelden naar binnen en vragen vriendelijk aan 8 man niet-werkend personeel om een taxi te bellen. Waarop wij een telefoon in onze handen geduwd krijgen. Duidelijk gemaakt dat wij geen nummer hadden van het taxibedrijf zo ver buiten Parijs, zoekt deze werkelijk niet al te snuggere meneer van onduidelijke etnische afkomst het nummer op, om vervolgens de telefoon te overhandigen. Dat loste ook niets op, tenslotte hadden wij geen flauw idee waar wij zaten. Uiteindelijk kregen wij te horen dat er geen taxi’s reden na 8 uur ’s avonds….laat het nou tegen half elf zijn geweest. Dus hoppa, wij nog steeds vol goede moed en met alle bagage de heuvel op..al innerlijk vloekend want de planning was “travel light” en zo licht waren die koffers niet! We moesten een uur wachten….en ondertussen werden wij geobserveerd door de plaatselijke bevolking. Toen kregen wij een briljante ingeving: we bellen toch gewoon het hotel op, leggen de situatie uit en laten een taxi komen, wetende dat de meeste hotels toch wel een dealtje hebben met taxi-bedrijven. Nog steeds vol goede moed, en lachend (uuhh…pietsie zenuwachtig gegiechel) togen wij met ons hebben en houden weer bergje-af om voor het station (enigszins verlicht) op de taxi te wachten. Wat telefoontjes verder met het hotel, krijgen wij te horen: geen taxi’s na 8 uur….. met de moed enigszins in de schoenen maakten wij ons weer op om alsnog de heuvel weer te beklimmen en toch maar de bus te pakken, toen we een auto met een bordje “taxi” aan zagen komen rijden…… wat er toen gebeurde heb ik geprobeerd te verdringen… ik weet nog dat we ons met koffers en al voor de taxi hebben gegooid en eigenlijk de beste man wel kon omhelzen. Ookal was de taxi buiten dienst (meneer was de enige taxi-chauffeur en werkte niet na achten, maar goed, dat wisten we inmiddels al) was hij toch bereid ons naar hotel te brengen. De taxi reed weg, en gelooft U mij, met zo’n 120 km per uur, in een dorpje, heuveltje op en af, straatje in en uit….ik denk dat de topsnelheid op 150 km per uur was. Ik hoor Lynda krijsen: “Ik ga dood”, ikzelf kreeg spontaan de slappe lach, en de taximeneer vroeg of we bang waren……(*) Toen doemde het bordje “IBIS” op….wat waren wij blij.
Maar onze blijdschap was van korte duur, want het zeer armoedig ogende hotel was overbooked… Wij overhandigden de bevestiging, maakten duidelijk dat er zelfs een telefoontje was gepleegd en een notitie was gemaakt vanwege de late check in. Maar de duidelijk over-de-zeik-zijnde receptioniste vond dat het ons probleem was, niet het hare. Dat was een verkeerde inschatting van die mevrouw. Ondertussen mengde een sterk naar alcohol riekende meneer zich met het probleem, die zichzelf presenteerde als zijnde directeur van alle hotels in de omgeving (?). Na wat gehakketak met de extreem onwelwillende receptioniste werd er een andere “directeur” zijn bed uit getrommeld. En wij stonden daar, zeer vastberaden en doortastend te wachten op wat er komen ging. Na een zeer vaag verhaal (dat ik U zal besparen) en enkele telefoontjes, werd ons gezegd dat we naar een ander hotel konden gaan. Waarop wij vroegen: “hoe dan????” immers, geen taxi’s na 8 uur en bovendien waren wij niet van plan de extra kosten te dragen. Weer volgde er overleg tussen de “directeuren” en de tierende receptioniste, waarna wij te horen kregen dat we gebracht zouden worden.
En toen moesten we een zeer ongemakkelijke keuze maken….onze chauffeur zou de aangeschoten meneer worden…we keken elkaar met iets van wanhoop aan (het was inmiddels al ver na middernacht) en zeiden “ja”… waarop wij voor de tweede keer die nacht, al biddend en hopend op een goede afloop, een autoritje maakten. Om aan te geven: meneer was dusdanig onder invloed dat-ie de kofferbak niet eens open kreeg. En voor de tweede keer die avond waren wij blij het bordje met “hotel” te zien staan. Na een drankje (waarvan wij dachten dat het ons aangeboden werd, maar waarvan we later de rekening hebben kunnen betalen) konden we eindelijk de kamer in.
Als U nu denkt dat het niet erger kan…..dat kan het dus wel!!!
***einde citaat****
